Marga Jessurun

Marga (Martha Margaretha) werd op 13 april 1916 in Veendam geboren. Al snel verhuisde het gezin Brouwer naar Utrecht en later Amsterdam. Hier leerde zij haar latere man Hugo Jessurun kennen. Na zijn artsenstudie trouwden ze en vertrokken, vlak voor de tweede wereldoorlog naar Dirksland, waar Hugo als internist in het ziekenhuis ging werken. Marga heeft daar ook als analiste gewerkt.

Na de turbulente oorlogstijd was het voor Marga wennen op het toen afgelegen eiland Goeree-Overflakkee. Muziek heeft altijd een heel belangrijke plaats in haar leven ingenomen. Ze heeft veel gezongen, veel klassieke liederen. Jaren lang had ze zangles in Amsterdam. Muziek was er altijd, klassieke zenders, de BBC bv. Soms kwam je binnen en hoorde wel muziek, maar heel veel gekraak door de slechte ontvangst, op de vraag “waar luister je nu naar”? zei ze hoezo? Nou dat gekraak. “Oh, daar luister ik niet naar, ik luister naar de muziek!”

De muzikale belangstelling heeft ze haar hele leven gehouden. Met het zingen hield ze op. Rigoureus zoals ze was, gooide ze ook alle bandopnamen weg. Op het waarom, kwam als antwoord: “het is niet goed genoeg meer”. De lat lag hoog! Wel werden vele concerten bezocht, abonnementen op het Concertgebouw hoorden daar bij, de rit van Dirksland naar Amsterdam deed niet ter zake.

Haar liefde voor dieren bracht haar tot het fokken van konijnen, waarbij ze al snel voorzitter van de konijnenfokvereniging werd. Teckels werden haar grote liefde, hiervoor kwam alles uit de kast. Er moest een goede reu aan te pas komen, natuurlijk met een goede stamboom. Zes pups in de serre was heel wat, het hele gezin werd ingeschakeld! Een volière met mooie vogels en na de honden kwamen de poezen. En tussen de bedrijven door fanatiek bridgen.

Zo rond 1960 kwam Marga in contact met de fotografie. De plaatselijke fotograaf was betrokken bij een net opgerichte fotoclub. “De Kleurenzifters” een groep dia-makers die in 1963 fuseerde met een andere groep; “Kiekend Flakkee”. De nieuwe naam werd “Foto-en Diaclub De Rarekiek”.

In deze ambitieuze vriendengroep voelde ze zich helemaal thuis. In 1966 werd ze voorzitter en bleef dat ruim tien jaar. Door haar eigen ambitie en die van de andere leden ontwikkelde ze zich snel. Er werden landelijk bekende fotografen uitgenodigd die de club in een stroomversnelling brachten.

Chris en Rob Broere en Wim Noordhoek waren de belangrijkste. De dia’s raakten bij Marga al snel op de achtergrond, er kwam een donkere kamer om de zwart-wit foto’s zelf af te drukken. Vanzelfsprekend goede spullen en forse afdrukken. Mensen fotograferen deed ze graag, portretten en candid.

Snel werken met haar Leica M3 met groothoek, Tri-X en bestaand licht. Dat was het. Ze hield niet van studio of flitsen. Marga trok met haar werk door het hele land, hield lezingen, exposities en jureerde. Bij de beoordeling van foto’s legde ze de lat ook hoog: het moest goed.

In 1969 werd ze als een van de eerste vrouwen toegelaten tot de landelijke BMK-groep met een prachtige serie van 20 foto’s. Een hoogtepunt was de wereldtentoonstelling “Fotomundi” in 1969 waarbij ze met twee foto’s bij de laatste tien eindigde en een zelfs op de tweede plaats.

lets anders waar ze trots op was: Het opnemen van een foto in de collectie van het “Prentenkabinet” in Leiden die te ze zien is in de driedelige uitgave “Fotografie in Nederland”. In de jaren ’80 kwam de kleurenfotografie in beeld en werd de doka daar geschikt voor gemaakt. Het afdrukken van kleur heeft ze nooit leuk gevonden. Het resultaat wel.

Frankrijk was een grote liefde voor haar, ze heeft er veel gefotografeerd, ook de landschappen en oude gevels. De meetzoeker had plaatsgemaakt voor de spiegelreflex en maakte het gemakkelijker deze onderwerpen te blijven fotograferen toen ze wat minder mobiel werd.

Toen ze in 1997 naar een appartement verhuisde en geen doka meer had, zijn een computer en printer aangeschaft; de negatieven werden ingescand en dan geprint. Ze had hier veel plezier aan.